اشتیاق به حواس پرتی

در سال 2009، مت ریچتل، خبرنگار نیویورک تایمز، جایزه پولیتزر را برای گزارشگری ملی با مجموعه ای از مقالات با عنوان (تمایل به حواس پرتی) در مورد خطرات رانندگی هنگام ارسال پیامک یا استفاده از تلفن همراه دریافت کرد. او دریافت که حواس پرتی رانندگان عامل 16 درصد از کل تلفات رانندگی و نزدیک به نیم میلیون جراحت سالانه است. حتی یک مکالمه تلفنی هنگام رانندگی 40 درصد از تمرکز شما خارج می شود و در کمال تعجب می تواند تأثیری مشابه مستی داشته باشد. شواهد به قدری قانع کننده است که بسیاری از ایالت ها و شهرداری ها استفاده از تلفن همراه در حین رانندگی را غیرقانونی اعلام کرده اند. این منطقی است. اگرچه برخی از ما گاهی مقصر بوده‌ایم، اما هرگز آن را برای بچه‌های نوجوانمان نمی‌پذیریم. برای تبدیل خودروی خانوادگی به یک قوچ کشنده و دو تنی تنها یک پیامک لازم است. انجام چند کار می تواند باعث بیش از یک نوع خرابی شود.

ما می دانیم که چند وظیفه ای حتی می تواند کشنده باشد وقتی زندگی در خطر است. در واقع، ما کاملاً از خلبانان و جراحان انتظار داریم که به استثنای هر چیز دیگری روی شغل خود تمرکز کنند. و ما انتظار داریم که هر کسی که در این موقعیت کوتاهی کرد و در حال انجام کارهای دیگری گرفتار شد، همیشه به شدت مورد تنبیه قرار گیرد. ما هیچ استدلالی را نمی پذیریم و هیچ چیزی جز تمرکز کامل این متخصصان را قبول نمی کنیم. و با این حال،خودمان با استاندارد دیگری زندگی می کنیم. آیا ما برای کار خود ارزش قائل نیستیم یا آن را جدی نمی گیریم؟ چرا وقتی مهمترین کار خود را انجام می دهیم ، چند وظیفه ای را تحمل می کنیم؟ فقط به این دلیل که شغل روزانه ما جراحی نیست ، نباید اینطور فکر کنیم که تمرکز برای موفقیت خودمان و دیگران عامل سرنوشت سازی نیست پس کار شما هم ارزش با کار جراح است. شاید در حال حاضر اینطور به نظر نرسد، اما هر کاری که ما انجام می دهیم در نهایت به این معنی است که هر یک از ما نه تنها وظیفه ای برای انجام دادن داریم، بلکه باید به بهترین نحو انجام دهیم. اگر تقریباً یک سوم از روز کاری خود را به دلیل حواس‌پرتی از دست بدهیم، ضرر انباشته در طول یک شغل چقدر است؟ ضرر برای مشاغل دیگر چیست؟ وقتی به آن فکر می کنید، ممکن است متوجه شوید که اگر راهی برای حل این مشکل پیدا نکنید، در واقع می توانید حرفه یا تجارت خود را از دست بدهید.

علاوه بر کار، حواس‌پرتی‌های ما چه تأثیری بر زندگی شخصی ما می‌گذارد؟ نویسنده دیو کرنشاو این را به درستی بیان کرد که نوشت: «افرادی که ما با آنها زندگی می کنیم و روزانه با آنها کار می کنیم شایسته توجه کامل ما هستند. وقتی به افراد توجه تقسیم‌بندی می‌کنیم، زمان تکه‌تکه، جابه‌جایی را به عقب و جلو می‌کنیم، هزینه تعویض بیشتر از زمان صرف می‌شود. ما در نهایت به روابط مخرب می پردازیم." هر بار که می بینم زوجی با یکی از شرکایش مشغول غذا خوردن هستند و سعی می کنند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند در حالی که دیگری زیر میز برای او پیام می فرستد ، به یاد حقیقت ساده این جمله می افتم.

 برگرفته از کتاب تنها یک چیز ترجمه ی: سعید جوی زاده، فاطمه سلطانی

انتشارات آکادمیک تهران

شماره فروش: 09382252774